رئیس‌جمهور کرزی در بیستمین سفرش به پاکستان خواهان رهایی برخی از اعضای بلند پایه‌ای طالبان از جمله ملا عبدالغنی برادر، معاون پیشین طالبان شد که در زندان‌های پاکستان بسر می‌برند.
حکومتِ کرزی به این باور است که شاید بتواند با استفاده از طالبانِ تازه آزاد شده فرایندی صلحِ طبق میل‌اش را در کشورِ ترکیه و یا هم عربستانِ سعودی راه‌اندازی کند. رسانه‌یی سازی معتصم آغاجان، مسئول پیشین سیاسی طالبان بخشی ازین بازی بود که بی‌نتیجه به پایان رسید. این بار حکومت تلاش می‌کند تا طالبانی را که قرار است آزاد شوند به کشورهای یادشده بفرستد و چیزی بنامِ مذاکرات صلح آغاز کند. با این کار حکومت می‌خواهد روند قطر را کمرنگ و بی‌اثر سازد. نخست، معلوم است که این بازی اصلاً ممکن نیست. دوم اینکه اگر طالبی حاضر به این گفت‌وگو شد، از هیچ صلاحیت و تأثیر در گروه طالبان برخوردار نخواهد بود. ملامحمدعمرمجاهد، رهبر طالبان بارها گفته‌است که نماینده‌هایش در کشور قطر جهت مذاکرات با مقامات آمریکایی حضور دارند و بدون ایشان کسی حقِ مذاکرات را ندارد. مشکلِ اساسی اینجاست که اقای کرزی در تلاش تثبیت قدرت و حاکمیتِ حکومت‌اش است، چیزی که طالبان از کم‌ترین ارزش برایش قایل نستند. یگانه چاینلی که می‌توانست بر وضعیت سیاسی و امنیتی افغانستان تأثیرگذار باشد، فرایند قطر بود که باید عوض مخالفت با ایشان از درِ گفت‌وگو پیش‌آمد صورت می‌گرفت که متأسفانه چنین نشد. حالا این رهایی‌ها هیچ تأثیری روی روند صلح نخواهد داشت.