احمد جاوید صالحی
امروزه سیاست و کارهای سیاسی، در تغییر جوامع چه از لحاظ تخریب و چه از لحاظ آبادانی، نقش مهمی را ایفا می‌کند. گوشۀ از کارهای سیاسی که توجۀ همه را به خود معطوف کرده، عنوانی‌ست بنام “جنگ برضد تروریزم”.
فرمانده عمومی نیروهای خارجی در افغانستان می‌گوید که افغانستان بار دیگر به مکانی امن برای تروریست ها تبدیل نخواهد شد.
جنرال جوزف دنفورد در مراسم یاد‌بود از کشته شدن سربازان ناتو در ۱۲ سال گذشته در عملیات ضد مخالفین مسلح در افغانستان تأکید کرد که آنان با ارادۀ جدی در مبارزه با تروریست‌ها با نیروهای افغان همکاری خواهند کرد. و درین حال بسم الله محمدی؛ وزیر دفاع کشور نیز می‌گوید که دستاوردهای دهه اخیر، مدیون قربانی و فداکاری نیروهای امنیتی افغان و خارجی‌ها می‌باشد.
حالا پرسش این است که چرا فرمانده کل نیروهای خارجی پس از ۱۲ سال، هنوز سعی می‌کند اطمینان دهد که افغانستان بار دیگر به لانۀ تروریست ها تبدیل نخواهد شد؟ آیا این به معنای شکست جنگ غرب با تروریزم (به قول آنها) در افغانستان نیست؟
درحالیکه توقع این بود که با حضور همه جانبۀ نظامی، اطلاعاتی و سیاسی غرب در افغانستان، پس از ۱۲ سال، دیگر سخن گفتن از تروریزم و بازگشت مجدد آن موضوعیتی نداشته باشد؛ اما امروزه بیشترین حجم اظهارات و موضع‌گیری‌های فرماندهان نظامی و دولتمردان غربی، صرف توجیه این نگرانی می‌شود. واقعیت این است که اکنون بخش های وسیعی از افغانستان، میزبان مخالفین حکومت است و آنها بیشتر از هر زمان دیگری، قوی‌تر عمل می‌کنند.
کشتار ده ها نفری نیروهای پولیس در بادغیس، فراه، بدخشان و… نشان می‌دهد که مخالفین مسلح عملاً در افغانستان پایگاه دارد و جنگ با آنها وارد یک دور باطل و بی نتیجۀ حفاظت از جان سربازان خارجی و پایگاه های محل استقرار آنها شده است.
این در حالی‌ست که مردم افغانستان همه روزه قربانی این بازی‌ها می‌شوند؛ بنابراین، چگونه می‌توان به ابراز اطمینان های مکرر فرماندهان نظامی نیروهای خارجی در افغانستان اعتماد کرد و مطمئن بود؟
آنها اگر واقعا در پی خاتمه بخشیدن به جنگ هستند و افغانستان با ثبات می خواهند -که هرگز نمی خواهند- ابتدا باید به مردم افغانستان اطمینان دهند که افغانستان را میدان جنگ نمی سازند؛ زیرا تروریزم و ضد تروریزم، محصول دور باطل بازی هایی است که غرب برای رسیدن به مطامع و منافع بلندمدت خود در افغانستان و منطقه به راه انداخته و در این میان، قربانی اصلی این سیکل خونین، مردم بی‌دفاع افغانستان هستند.
و به نظر من، سخن گفتن از مبارزه با تروریزم، مضحکه ای است که تنها مصرف سیاسی و تبلیغاتی دارد و بس.