ذاكر جلالی
تنش‌های مرزی از داغ‌ترین مسایل هفته‌ای گذشته بود. روز چهارشنبه، 2می 2014 نخستین روز برخورد نظامی بین نیروهایی مرزی افغانستان و پاکستان بود. پس از آن برای بار دوم روز دوشنبه نیروهای دو کشور برای مدت دو ساعت با هم درگیر شدند. این مسأله در آغاز در هاله‌ای ابهام قرار داشت. تا این‌که، عبدالکریم خرم، رییس دفتر ریاست جمهوری افغانستان ابراز داشت که ” زمانی‌که نیروهای آیساف و ایتلاف به افغانستان آمدند، این پست‌ها و مراکز را اشغال کردند و زمانی‌که این مراکز را ترک کردند، زمینه‌سازی کردند که نیروهای پاکستانی این مراکز را اشغال کنند.”
عبدالکریم خرم افزود: “[این موضوع] نوعی دخالت آمریکا را در این مسأله نشان می‌دهد و با درنظرداشت این‌که آمریکا با افغانستان قرارداد درازمدت استراتیژیک دارد، رییس جمهوری افغانستان به‌تاریخ 15اپریل نامه‌ای به رییس جمهوری آمریکا فرستاد.”
او همچنین گفت که آقای کرزی از باراک اوباما در این نامه خواست که با مداخله در این موضوع زمینه‌ای خارج شدن نیروهای پاکستانی را از محلات مرزی مهیا سازد، ولی آقای کرزی هنوز جواب نامه‌ای خود را دریافت نکرده است.
رییس دفتر حامد کرزی می‌گوید که اگر نیروهای خارجی این مناطق مرزی را به نیروهای پاکستانی واگذار نمی‌کردند، شاید تنش میان دو کشور همسایه به حدی نمی‌رسید که روابط میان کابل و اسلام‌آباد را تیره کند.
با در نظرداشت اظهارات رئیس دفتر ریاست جمهوری و برخی تحلیل‌گران مسایل افغانستان، واضح است که دست ناتو و آمریکا در عقب قضیه دخیل است. این‌که چرا نیروهای ناتو هنگام ترک منطقه، این پست‌ها را به نیروهای پاکستانی واگذار کرده‌اند، نشان‌گر این حقیقت است که نیروهای ناتو، به‌ویژه امریکایی‌ها در پی اهداف ویژه‌ای خویش هستند. آمریکا به‌حیث نیروی حاکم بر دو حکومت افغانستان و پاکستان نمی‌خواهد در حل مسأله نقشی داشته باشد. افغانستان و پاکستان، به حیث دو کشور همسایه، با ارزش‌های مشترک متعدد و نیازهای دوجانبه اقتصادی و امنیتی ، نیازمند روابط نیک هستند. افغانستان به‌حیث پل ارتباطی میان پاکستان و آسیای میانه و هم‌چنان پاکستان به حیث راه ترانزیت افغانستان از راه بندر کراچی، می‌توانند نقش موثری به‌نفع همدیگر بازی نمیاند؛ چیزی‌که بازیگران جهانی آماده‌ای پذیرفتن آن نیستند.
—————————————————————————————————————————————–